Głównym zamierzeniem w projekcie Nolana było przede wszystkim stworzenie dużej bezrożnej rasy typu mięsnego, zdolnej do samodzielnego zrzucania wełny przenaczonej dla celów przemysłowych (duże stada).

Jako, iż Nolana z założenia miała wypierać stoponiowo inne rasy, których hodowla straciła sens w związku ze spadkiem zapotrzebowania na wełnę, to oczywiście uwzględniono również fakt, iż owce te muszą funkcjonować w zróżnicowanym klimacie właściwym dla kontynentu europejskiego. Finalnie owce rasy Nolana fukncjonują w sposób zupełnie bezstresowy (w sensie komfortu termicznego) w naszych warunkach klimatycznych (niezależnie od obszaru) i właściwość taką wykazują już nowonarodzone jagnięta.

Ostatnim z wyznaczonch celów (tych o najwyższym priorytecie) było storzenie rasy mięsnej charakteryzującej się tuszami mięsnymi o najwyższej jakości. Owce Nolana charakteryzują się jadną z najniższych pośród ras dużych zdolności do tzw. "otłuszczania", co przekłada się na spadek nakładów pracy niezbędnej do oczyszczenia mięsa.

Owce Nolana wymagają pasz wysokiej jakości (duża zawartość białka i kaloryczność) co w połączeniu z ich wagą sprawia, iż są to owce dedykowane dla średnich i dużych gospodarstw konsekwentnie posiadających dostęp do wydajnych gleb również wysokiej jakości (niskiej klasy) oraz posiadających stosowny do wielkości gospodarstwa sprzęt rolniczy.

W rewanżu niejako otrzymujemy wspomnine wyżej wysokiej jakości tusze.

Można oczywiście hodować również pojedyncze sztuki w małym gospodarstwie ale należy pamiętać o potrzebie zabezpieczenia stosownej ilości paszy na zimę, podczas gdy kupowanie jakiejkolwiek owcy rasowej (o co w Polsce coraz trudniej) tylko na sezon letni nie jest szczególnie rentowne.

O ile Nolana są owcami odpornmi i naturalnie przystosowanymi do europejskich warunków klimatycznych,to ich obsługa (np. korekta racic itp.) wymaga minimum dwóch osób dorosłych z racji ich wagi i siły jaką dysponują.